به یاد ِ دوستی که وسواسی است؛
به یادش که همواره اصواتی از عالم ِ ماورا او را در برگرفتهاند.
و لبخندهای ِ مرموز ِ روزگاران ِ گذشته.
همهچیز را باید شست، اشک باید ریخت، دنیا از پس ِ قطرات ِ آب دیدنیاست.
دلم باران میخواهد، که آرام بر سر کوچه بایستم
به انتظار ِ هیچچیز، نگاه میکنم از ورای ِ همهچیز
در هرآنچه از درون ِ رویای ِ بک ذرهبین بیرون میکشی؛ نگاهی نهفته است.
هر شب، لباسهایی را که شستهام خشک میکنم. صبح پیراهنم را پاره دیدم. امروز باران خواهد بارید.
این روزها اتفاق است از پس ِ اتفاق؛
شاید، به زودی، هر شاید روزی
همهمهی ِ انسانهایی که روزی در باد، کسی گازشان گرفت و ...
گاهی نرمی ِ موهای ِ یک مرد سراغ ِ تو را میگیرد.
2 comments:
مثل تمام فیلم های مزخرفی که می سازند در مورد آدم هایی که آینده را میبینند و اینکه چه زجری می کشند...
دانایی فضیلت نیست
و کسی با خنده یک روز... نه یک شب گفت: بگو اتفاق، ما می افتیم
فرخنده باد ، بهترین تا به اینجا... خواندم ، دلم باران خواست ، اشک ریختم ، دنیا دیدنی....... بود؟
Post a Comment